اگر بمانم

چطور باید چنین تصمیمی بگیرم؟ چطور می توانم بدون مامان و بابا بمانم؟ چطور می توانم بدون تدی بروم؟ یا بدون آدام؟ خیلی سخت است. حتی نمی فهمم چطور اتفاق می افتد،چرا اینجا در این وضعیت هستم و اگر بخواهم چطور می توانم از این شرایط در بیایم؟ آیا اگر بخواهم بمانم همین حالا بیدار می شوم؟ قبلا تلاش کردم با کوبیدن پاهایم تدی را پیدا کنم یا بشکن بزنم و به هاوایی بروم اما نشد. انگار همه چیز پیچیده تر از آن است که فکر می کردم. اما با این وجود،باور دارم که درست است. دوباره حرف های پرستار را مرور می کنم. همه چیز دست من است. همه منتظر من هستند. من هستم که تصمیم می گیرم. حالا دیگر این را می دانم. و این بیشتر از همه ی اتفاقات امروز مرا می ترساند.