بعد از ظهر در بهشت (داستان های بیشتر)

شاید همه‌ ما در یک جهان مینیاتوری گیر افتاده بودیم.
چه کلمه‌ی خنده‌ داری برای موزه‌ی لوور! شاید همه‌ی ما بخشی از یک پرفورمانس بودیم که مقبره‌ی کسی برگزار شده بود با جواهرات و برده‌ها، همه‌ی ما مومیایی شده، اما هوشمندانه به بالا و پایین حرکت می‌کردیم و از کنار آثاری که خالق‌هایشان سال‌ها پیش مرده بودند رد می‌شدیم.
از کنار تابلو های رامبراند و قفل فراگونار، که معشوقه های بیچاره شان هم سال ها پیش مرده بودند.
شاید آنها فقط مدل هایی بودند که مجبور بودند که ساعت ها و روزها در آن موقعیت ناراحت کننده کار کنند.
تا ابد در آن حال گیر بیفتند! من اصلا نمی دانستم راه پله، من را کجا خواهد برد.
اوه، چه خوب، اتروسکی ها.
اینکه هیچ کس با من حرف نمی زد یا حتی نگاهم هم نمی کرد، به توهم من که همه ی ما بازیگرانی ابدی در نمایش نامیرایی هستیم، دامن زد.
به همین خاطر در حالی که به طور تصادفی در راهروها می پیچیدم و از پله ها بالا می رفتم، آنها را ندیده گرفتم، تا اینکه احساس کردم به خلیه ای هیپنوتیزم مانند نزدیک می شوم، و با دیدن تابلوی زن حرمسرا، احساسی همچون یکی شدن با الاهه ی حاثورن به من دست داد.