مغازه‌ی خودکشی

( آلن! چند بار باید بهت بگم ما به مشتریامون نمی گیم دوباره می بینمتون ما می گیم خداحافظ چون قرار نیست دیگه اونارو ببینیم. هیچ وقت. کی قراره این رو تو مغزت فرو کنی؟) لوکریس تواچ وسط مغازه ایستاده بود. تکه کاغذی را در دست های مشت شده اش، می فشرد و از عصبانیت می لرزید. فرزند کوچکش هم روبه رویش ایستاده بود و با خوش رویی به او نگاه می کرد. او به طرف پسرش خم شد و با جدیت سرزنش کرد:( به علاوه ی اون، دست از جیک جیک کردن بردار.) ادای او را درآورد:( صب، ح ب، خی، ر!) وقتی مردم میان تو باید با صدای مرگ بار بهشون بگی، چه روز بدیه، مادام! یا ، امیدوارم در اون دنیا خوش باشید موسیو! و لطفا لطفا لبخند نزن! می خوای تمام مشتریامون رو بپرونی؟ چرا عاشق اینی که به مشتریامون با چرخوندن چشمات و تکون دادن دستات کنار سرت خوش آمد بگی؟ فکر می کنی مردم میان اینجا که لبخند تو رو ببینن؟ واقعا روی اعصابه. یا باید بهت پوزه بند ببندیم یا باید خودت درست رفتار کنی!)