یک مردUn uomo

یک مرد داستان مردی به نام آلساندرو پاناگولیس است،که از زبان همسرش نقل می شود.در واقع اوریانا فالاچی یک مرد را در قالب نامه ای به آلکوس زندگی این مبارز یونانی را بازگو می کند. الکوس یا همان آلساندرو پاناگولیس که بیش از سی سال پیش به مبارزه با پاپادوپولس دیکتاتور نظامی یونان – بر می خیزد و دز این راه بازداشت می شود.در دوران بازداشت به وحشیانه ترین شکل ممکن شکنجه می شود و سرانجام در دادگاه به اعدام محکوم می شود. اما به دلیل فشار بین المللی و حمایت مردم کشور های مختلف اعدام نمی شود در نتیجه حکم اعدام او منجر به حبس ابد می شود.آلکوس یک بار از زندان فرار میکند ولی دوباره دستگیر و در شرایط سخت تری زندانی می شود. توصیف های این کتاب درباره زندان انفرادی به گونه ای است که خواننده تمام وحشت و سختی های یک سلول انفرادی را لمس می کند .این در حال است که به نقاط ضعف آلکوس را نیز بیان می کند “شکنجه های دیگه ای هم بود که به حساب نمی اومدن،چون اثر باقی نمی ذاشتن!مثلا وقتی از زور بی خوابی می افتادی و دوباره بیدارت می کردن،یا خفگی!فهمیده بودن طاقت خفگی رو نداری بیشتر با این روش عمل می کردن!”
الکساندر پاناگولیس سر انجام پس از پنج سال توسط پاپادوپلیس بخشیده می شود.
اوکه قبل از آزادی آشنایی مختصری با اوریانا فالاچی و نوشته هایش داشته پس از آزادی با او ازدواج می کند.این در حالی است ک آلکوس پس از آزادی در شرایط سختی به سر می برد به گونه ای که حتی بارها به آن دلیل قرار نبود کوتاه بیایدبه مرگ تهدید می شود .آلکوس با این شرایط در انتخابات شرکت می کند و رای می آورد از این طریق وارد مجلس می شود… زندگی پاناگولیس در سالهای پس از آزادی سه سال به طول می انجامد. درگیری او با محافل قدرت یونان و نیز زندگی زناشویی اش علاوه بر این که بسیار هیجان انگیز است به طور فوق العاده ای نقل شده است…”لحن مرگ بار صدات من و بیشتر از ماجرای اون فاحشه ناراحت کرده بود!وقتی تو سالی بعد از مردنت کارای عجیب و غیر منطقی تورو بررسی می کردم،مست کردنای بی معنیت و خوابیدنت با زنای هر جایی و بعد دور انداختنشون،به این نتیجه رسیدم که همش بعد از برگشتنت تو سیزدهم اوت و اون استقبال مسخره شروع شده بود!”
از نظر نویسنده ، این کتاب بهترین اثرش تاکنون می باشد .

قسمتی از کتاب یک مرد:

 پنج بعد از ظهر بود که کشیک آن سه جوجه سرباز ،تمام شد و وقتی رفتند خلاء بزرگی در خود احساس کردی: خدا می داند الان چه اراذلی را خواهند فرستاد. اما نگهبانان جدید هم عین همان قبلی ها بودند: همان نوجوانی و همان معصومیت و همان غمزگی. آشوب درونی به احساس رقت تبدیل شد و بی خیالی شادی آفرینی جلوه کرد: آهای پاپادوپولاکی ها، بیایید جلو، بیکار ننشینید و نان مفت نخورید. کدامیک بلد است آواز بخواند؟ …