دال دوست داشتنقیمت قدیمDale-DoostDashtan

“دال دوست داشتن” نام کتاب پرفروشی است که نوشته حسین وحدانی (متولد ۱۳۵۸) نویسنده معاصر و روزنامه‌نگار است.
وحدانی به خاطر سابقه طولانی‌ نویسندگی‌اش در فضای مجازی، طرفداران و خوانندگان بسیاری دارد.

او در طی این سالها تعداد قابل توجهی یادداشت و متن در رسانه‌های مختلف مجازی منتشر کرده است که مضمون اصلی بسیاری از آنها عشق و تنفر از جنگ است.
استفاده او از ترکیبهای خاص و خلق بازیهای زبانی از ویژگی‌های متن او هستند. وحدانی ساده‌ترین مفاهیم را به شکلی روایت می‌کند که به نظر بعید و تازه می‌آید، بازی‌های زبانی و خرق عادت‌های متعدد او در ساحت زبان و متن می‌تواند تا مدتها خواننده را درگیر خویش سازد.

“دال دوست داشتن” همانطور که در نامش ذکر شده، چند روایت از عشق و زندگی است.

به گفته خود نویسنده؛ اگرچه پرداختن به عشق، نفرت، دوست‌داشتن و احترام ممکن است در دنیای امروز به نوعی سانتی‌مانتالیسم تلقی شود یا اینطور تصور کنیم که در دنیای امروز جایی برای خوشبینی یا امید وجود ندارد و مولفین نیز باید از این موضوع فاصله بگیرند، اما باید قبول کرد که دوست‌داشتن مهم‌ترین دغدغه بشر است و عشق تنها عامل نجات‌دهنده ماست.

قسمتی از کتاب دال دوست داشتن:

 داغ که می دانی چیست؟ علامت را می گرفتند توی آتش، سرخ و آتشین که می شد، می نشاندند روی بازو یا هرجا. درد داشت؟ بله داشت. اما یک ساعت. یک شب. یک هفته. بعدش خلاص. جایش ولی همیشه می ماند. این همیشه چه آدم را می ترساند! همیشه. این است که گفتیم الهی داغ نبینی. که تمام عمر، جلو چشمت نباشد علامت نبودن یکی. همان که حافظ می گوید «دارم من از فراقش در دیده صد علامت» شاید.. تجربه سوگ، یک لایه نامریی-اما محسوس و واقعی- به روی همه چیز دنیای آدم می کشد.. و ما می دانیم که هرگز، هیچوقت، به تمامی شاد نخواهیم بود. که هرگاه دستمان را پیش آوریم تا شادی را لمس کنیم – حتی از نزدیک، حتی در آغوش هم که باشیم- انگشتانمان لایه ای نامریی از غم را لمس خواهد کرد