روزگاری پورتوریکوقیمت قدیمThe Rum Diary

به جهان «هانتر تامپسن (۲۰۰۵-۱۹۳۹)» خوش آمدید. به جهان نوجوانی از طبقۀ متوسط که ولگرد شد، ولگردی که روزنامه‌نگار شد، روزنامه‌نگاری که به نویسندگی روی‌آورد، نویسنده‌ای که مشهور شد و در اوج به زندگی خویش پایان داد. تامپسن در اغاز راه ادبی اش در مجله تایم حرکتی را پایه‌گذاری کرد که نامش «ژورنالیسم داستانی» گذاشت. چیزی که با روح طغیانگرش همخوان بود. «فرشتگان جهنمی» با تصاویر تکان‌دهنده‌اش از واقعیات اولین رمان تامپسن است که او را به شهرت رساند.

«روزگاری، پورتوریکو» اصل تجربیات زندگی خودش در «پورتوریکو» در اواخر دهۀ پنجاه میلادی است، «تامپسن» پس از گذراندن یک دوره بیماری سخت، در شصت و هفت سالگی با شلیک گلوله‌ای به زندگی خود خاتمه داد، بنا به درخواست خودش جسدش سوزانده شد و خاکسترش طی مراسمی توسط هنرپیشۀ مشهور و دوست نزدیکش، «جانی دِپ»، با گلولۀ توپ شلیک شد.

«پُل کِمپ»، شخصیت اصلی و راوی داستان، که بی‌شک خودِ «تامپسن» است در برهه‌ای از دوران جوانی، ظاهری عیاش و بی‌مبالات دارد اما در پسِ پرده همه چیز را می‌بیند و اشخاص و رفتارهایشان را چون روانشناسی دقیق تحلیل می‌کند، نوک تیز پیکان انتقاداتش همه‌چیز و همه‌کس را درمی‌نوردد حتی خودش را، اما از آنجا که توان و رمق تغییر چیزی را ندارد تنها با خودش سخن می‌گوید و شنونده‌اش شما خوانندۀ داستان هستید، شاید او همان «هولدن کامفیلد» هفده ساله رمان «ناطوردشت» سلینجر باشد که حالا در سی سالگی و از چشمان انسانی بالغ به جهان پیرامون خود می‌نگرد: و این من بودم، ساکن یک هتل گران قیمت، نشسته در ماشینی سوسک نما که صدای جت جنگی می‌دهد، در حال ویراژ دادن مانند مسابقات فرمول یک در خیابان‌های شهری نیمه لاتین که نیم دیگرش را نمی‌توان درک کرد.

کسی که در کوچه پس کوچه‌های محله‌های قدیمی شهر ولگردی می‌کند نیمه شب در کنار ساحل مُغازله، کسی که برای یافتن غذا به دریای پر از کوسه می‌زند، انسانی که هر روز برای رسیدن به محل کارش باید نگران تعقیب شدن توسط جماعت خشمگین و متخاصمی باشد که با زبانی بیگانه نفرتشان را فریاد می‌زنند، زبانی که حتی کلامی از آن را نمی‌فهمد، و این همه از مواهب سکونت در سرزمین «پورتوریکو»، این مستعمرۀ قدیمی اسپانیاست، سرزمینی که همۀ ساکنانش دلار آمریکایی خرج می‌کنند، اتومبیل آمریکایی سوار می‌شوند و در کازینوها دور میز رولت می‌نشینند و وانمود می‌کنند در «کازابلانکا» هستند.

قسمتی از کتاب روزگاری «پورتوریکو»:

 شب گندی در اواسط ماه ژانویه بود و با اینکه همه پلیورهای پشمی و پالتو پوشیده بودند من کتی نخی با رنگ روشن بر تن داشتم. آخرین تصویر موجود در ذهنم این است که روی کفپوش کثیف پیاده روی خیابان «هادسن» ایستاده بودم و درحالی که به باد منجمد کنندۀ برخاسته از روی رودخانه ناسزا می گفتم با «رولینز» دست دادم و خداحافظی کردم. بعد سوار تاکسی «میلیک» شدم و تا رسیدن به فرودگاه خوابیدم. دیرم شده بود اما برای گرفتن بلیط رزرو شده ام باید در صف می ایستادم.

پشت سرم حدود پانزده «پورتو ریکویی» بودند و چند نفر جلوتر از من دختری با موی بلوند درون صف جای گرفته بود. به نظر می آمد توریست باشد، یک منشی جوان بانشاط که قصد داشت برای گذراندن دو هفته تعطیلات پر هیجان به سواحل کاراییب برود. قامتی کوچک و متناسب داشت و بی قراری آشکار در نحوه ایستادنش از تجمع انرژی عظیم آزاد نشدۀ درونی اش حکایت می کرد. با لبخندی پرمعنا به او خیره شدم، صبر کردم بلکه رویش را برگرداند و تلاقی دو نگاه اتفاق بیفتد.

فوران تأثیر محتویات نوشیدنی را در رگ هایم احساس می کردم. دختر بلیطش را گرفت و بی آنکه به پشت سرش نگاه کند راهش را کشید و به سمت هواپیما حرکت کرد. هنوز سه پورتوریکویی جلوتر از من ایستاده بودند، دو نفرشان کار خود را انجام دادند و گذشتند اما نفر سوم با مأمور کنترل مشغول بحث بود، می خواست یک جعبۀ مقوایی بسته بندی شده را به جای ساک دستی کوچکی که مسافران مجاز به حملش بودند با خود به داخل هواپیما ببرد و مأمور به او اجازه نمی داد.